⛪ Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης – "Εκεί που η σιωπή μυρίζει θυμάρι"

 

Κάθε φορά που ανεβαίνω προς τον λόφο του Φιλοπάππου, σταματώ πάντα σ’ ένα σημείο που με συγκινεί κάθε φορά το ίδιο. Ο μικρός ναός του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη στέκει εκεί, ανάμεσα στα δέντρα, με τη γη να μοσχοβολά θυμάρι και πεύκο, και την Αθήνα να απλώνεται από κάτω σαν ανάμνηση.

Από παιδί θυμάμαι τη γλύκα της σκιάς του, τις καμπάνες που ηχούσαν απαλά, και εκείνη την ιδιαίτερη ηρεμία που σ’ αγκαλιάζει μόλις περάσεις την πέτρινη αυλόπορτα. Είναι ένα εκκλησάκι που μοιάζει να ανήκει περισσότερο στη φύση παρά στην πόλη , χτισμένο μέσα στο τοπίο, σαν να φυτρώνει απ’ τη γη.

Ο ναός χρονολογείται από τον 16ο αιώνα και πήρε το προσωνύμιο “Λουμπαρδιάρης” από μια παλιά παράδοση: λένε πως σώθηκε θαυματουργά από βολή λουμπάρδας (κανονιού) των Τούρκων, που χτύπησε κεραυνός πριν εκπυρσοκροτήσει. Από τότε, ο Άγιος θεωρείται προστάτης του λόφου και των ανθρώπων που ζουν γύρω του.

Τη δεκαετία του ’50, ο Δημήτρης Πικιώνης αποκατέστησε τον ναό και διαμόρφωσε τον περιβάλλοντα χώρο με τα χαρακτηριστικά λιθόστρωτα και τα περάσματα από παλιά αθηναϊκά υλικά. Κάθε πέτρα, κάθε μονοπάτι, έχει πάνω του ένα κομμάτι αγάπης και ιστορίας.

🌿 Ο Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης δεν είναι απλώς μια εκκλησία· είναι ένα καταφύγιο ηρεμίας μέσα στο κέντρο της πόλης. Ένα σημείο όπου ο χρόνος σταματά και η ψυχή ανασαίνει.

Όταν κάθεσαι στο πεζούλι του και κοιτάζεις την Ακρόπολη να φωτίζεται από τον ήλιο του δειλινού, καταλαβαίνεις γιατί οι παλιοί έλεγαν πως “εδώ η πόλη θυμάται”.

📍 Τοποθεσία: Στην είσοδο του λόφου Φιλοπάππου, δίπλα στα μονοπάτια του Πικιώνη.

🕊️ Ατμόσφαιρα: Γαλήνη, δροσιά, φως και η αίσθηση ότι βρίσκεσαι κάπου ιερό, πέρα από τον χρόνο.

«Εδώ, ανάμεσα στα πεύκα, ο ήχος της πόλης σβήνει και μένει μόνο η ανάσα του τόπου.»